การยกวัดร้างขึ้นเป็นวัดมีพระภิกษุอยู่จำพรรษา

ตามกฎกระทรวงการสร้าง การตั้ง การรวม การย้าย และการยุบเลิกวัด การขอรับพระราชทานวิสุงคามสีมา และการยกวัดร้างขึ้นเป็นวัดมีพระภิกษุอยู่จำพรรษา

พ.ศ. ๒๕๕๙ (หมวด ๗)

          วัดร้าง คือ วัดที่ไม่มีพระภิกษุอยู่พักอาศัย และในระหว่างที่ยังไม่มีการยุบเลิกวัด ให้สำนักงาน พระพุทธศาสนาแห่งชาติ มีหน้าที่ปกครองดูแลรักษาวัดนั้น รวมทั้งที่วัด ที่ธรณีสงฆ์ และทรัพย์สินของวัด นั้นด้วย การยกวัดร้างขึ้นเป็นวัดมีพระภิกษุอยู่จำพรรษา ให้เป็นไปตามหลักเกณฑ์และวิธีการที่กำหนดใน กฎกระทรวง ดังนั้น การจะฟื้นฟูบูรณะปฏิสังขรณ์วัดร้างให้กลับเป็นวัดมีพระสงฆ์ เพื่อประโยชน์ในการ ประกอบศาสนกิจบำเพ็ญกุศลของพุทธศาสนิกชนอีกครั้ง จึงสามารถกระทำได้ โดยต้องดำเนินการให้เป็นไป ตามหลักเกณฑ์ ขั้นตอน และวิธีการที่กำหนด ดังนี้

          หลักเกณฑ์การขอยกวัดร้างขึ้นเป็นวัดมีพระภิกษุอยู่จำพรรษา

๑. วัดร้างนั้นต้องดำเนินการขอปฏิสังขรณ์วัดร้าง และมหาเถรสมาคมมีมติเห็นชอบ

๒. เมื่อมหาเถรสมาคมมีมติเห็นชอบให้ปฏิสังขรณ์ได้ ให้ดำเนินการยกวัดร้างฯ เป็นขั้นตอนต่อไป

๓. วัดร้างนั้นได้รับการบูรณปฏิสังขรณ์จนมีเสนาสนะเป็นหลักฐานมั่นคง และอยู่ในสภาพที่ สมควรพร้อมที่จะเป็นที่พำนักและจำพรรษาของพระภิกษุสงฆ์และการประกอบศาสนกิจ

๔. มีประชาชนในท้องถิ่นจำนวนมากพอที่จะทำนุบำรุงส่งเสริมให้วัดเจริญได้

๕. ตั้งอยู่ห่างจากวัดที่มีพระภิกษุอยู่จำพรรษาไม่ต่ำกว่า ๒ กิโลเมตร เว้นแต่จะมีเหตุอันสมควร

๖. มีที่ดินพอที่จะขยายให้วัดเจริญได้ซึ่งไม่น้อยกว่า ๖ ไร่ เว้นแต่จะมีเหตุจำเป็น

๗. มีหลักฐานแสดงว่าผู้บูรณปฏิสังขรณ์วัดร้างนั้นได้จัดให้มีพระภิกษุมาพำนักอยู่ และจำพรรษาในวัดได้ไม่น้อยกว่า ๔ รูป

๔. เจ้าคณะปกครองสงฆ์ และเจ้าหน้าที่ฝ่ายบ้านเมือง พิจารณาเห็นสมควร

๙. มีชื่อปรากฏในทะเบียนที่ดินศาสนสมบัติกลางและวัดร้าง และไม่มีการจัดประโยชน์ในพื้นที่